Stray Dog

Volgens Wikipedia is het genre van deze film "Police Procedural". Die term had ik nog nooit gehoord, en die bevalt me. (Denk alleen maar aan het recente Police, Adjective.) Ik vind Kurosawa (want hij is de regisseur hier) altijd het leukst als ie buiten de samoerai-historie-dingetjes opereert; Ikiru! Stray Dog ga ik voortaan noemen als een van mijn favorieten Kurosawas. (Voelt ook wel cool.) Het is een hele oude film (1949) en WWII speelt op de achtergrond dan ook een cruciale rol, als een extra laag. De Japanse economie draait nog om (op) rijstbonnen. Jongemannen komen terug uit de oorlog, waarna (en waardoor!) ze niet goed raad meer met zichzelf weten. De hoofdrolspeler is een gestreste agent. Niet zonder reden, als een soort Pickup on South Street wordt in het begin zijn pistool in de tram gejat. En als je in Japan als agent je pistool kwijtraakt.... Dan wil je alleen nog maar dood. De resterende twee uur lijdt de man onder een gigantisch schuldgevoel, zeker als "zijn" (zo ziet hij dat) pistool slachtoffers begint te maken. (In de handen van een andere jonge kerel, die nagenoeg de hele film buiten beeld blijft.) De rookie agent partnered up met een oude wijze man die alles al gezien heeft (is dit een van de eerste buddy cop movies?) en samen gaan ze op een heerlijk langdradig onderzoek. Veel gewacht. Veel gepeins. En ondertussen zien we een schrijnend Japan, vol armoede, animeermeisjes (dit is film noir!) en zelfs honkbal-wedstrijden. (In een scène die aan El Secreto de Sus Ojos doet denken) Twee van de mooiste scènes zitten aan het eind. De jonge agent bezoekt het gezinnetje van de ouwe. (Om te janken zo lief allemaal daar.) En dan komt het fantastische einde, waarin de dief en de agent in stilte door een bos rennen. Een vrouw in een bosvilla speelt piano, ziet de mannen, die elkaar in een stand-off onder schot houden staan... Ze denkt dat ze droomt. En speelt weer verder piano. Zo mooi.