Spellbound

Ach ja, psychoanalyse. Was het maar zo dat elk psychisch ongemak te herleiden valt tot een traceerbaar jeugdtrauma. In de psychoanalyse gaan mensen ze waarschijnlijk zélf verzinnen (en als dat nou zou werken!) In de jaren '40 was het kennelijk hip, met Hitchcock himself die er een hele film overmaakt, inclusief beroemde (maar eigenlijk vrij korte) droombeelden van Dalí. Leuker is dokter Ingrid Bergman, frigide met bril, what else. Een plaatje. Nóg leuker is Gregory Peck in een van zijn vroege rollen, jong en fragiel nog, dat past precies want hij speelt een bipolar winning patiënt. Dokter en patiënt krijgen wat, eigenlijk al ergens in de eerste vijftien minuten en dat zijn ook meteen de beste. Niet in geringe mate dankzij de meesterlijke soundtrack van Miklós Rózsa. Sentimenteel zwierend, met de verliefde Bergman dwalend door de gangen van de instelling. Onbewust op weg naar Peck. De rest van de film zijn de twee op de vlucht, ondertussen babbelend richting het hart van Peck's verdrongen trauma.