Carlito's Way

Zeer vermakelijke poging tot een soort Goodfellas-epos, van De Palma, die met Pacino natuurlijk ook al Scarface had gemaakt, dus zo'n onbekend terrein was het nou ook weer niet voor hem. Maar Carlito's Way is voor mijn gevoel niet al te serieus bedoeld. Het is een uitzinnige operette-versie van de gangsterwereld, waar iedereen het er lekker dik bovenop legt. Al Pacino zelf als de martelaar, de man die zijn leven probeert te verbeteren. Maar vooral de uitzinnige bijrollen, Sean Penn als joodse advocaat met extreem Art Garfunkel-kapsel, ik herkende hem pas na een half uur! Ook Viggo Mortensen steelt in een enkel scènetje nog even de show, als aan een rolstoel gekluisterde voormalige gladjakker. 'I need to use diapers, maaaaan'. Van mij had de nemesis van het verhaal, een jong Puerto Ricaantje die de boel over wil nemen nog wel wat meer screentime mogen hebben. Zeker als je ziet wat voor cruciale rol hij aan het eind speelt. De Colombiaanse acteur die hem speelt doet het in elk geval ook goed. Wat minder is het love interest-aspect van het verhaal. Pacino komt uit de gevangenis en zoekt zijn oude vlam op, in een van de mooiste scènes koekeloert hij naar haar, in de regen, als ze binnen ballet danst. (Er klinkt een tranen-aria.) Maar zij is nog altijd een jong ding, terwijl Pacino doet alsof de tijden totaal veranderd zijn. Nu heeft ie ook maar vijf jaar in de gevangenis gezeten, ik had daar zeker tien jaar van gemaakt. Maar dan had de actrice misschien door een eind-dertiger gespeeld moeten worden, en dat ging natuurlijk niet. Jammer. Hoewel je weet hoe het gaat eindigen is vooral het laatste kwart goed, als Pacino inmiddels achterna wordt gezetten door een groepje Italianen, waaronder een die op die Snor van Cassavetes lijkt. De hele structuur van de film doet me trouwens denken aan hiphop-epos A Prince Amongst Thieves, van Prince Paul...