Bal

Had deze heel lang uitgesteld, zo van 'ik moet 'm pas kijken als ik er echt zin in heb', meestal een slecht idee, want dan kijk ik hem eindelijk en dan valt ie alsnog tegen. Een heel klein beetje dan, zeg ik dit keer maar snel, want Bal is zonder meer een 'schone' film, van een bedwelmende schoonheid. (Misschien is dat de 'te' die ik voel.) De plaatjes van ruraal Turkije zijn magistraal, ritselingen in het bos Anton Piek-stijl, het grootogige jongetje is lief als een Ana Torrent in Cria Cuervos, en zijn moeder is óok al een plaatje. Een zinnelijk genoegen zeg maar. (De hele film dan he.) Het verstilde intro bewijst de kwaliteit van de film door tegelijkertijd tragisch én iets komisch te hebben. Maar met hoge bomen-klimmerij valt niet te lachen, de bijen in de streek willen geen honing meer geven, dus zijn er zulke gevaarlijke streken nodig, zo leert het jongetje van zijn imker-vader. Alleen met vader kan hij communiceren, want op school wordt hij bevangen door gestotter. Zijn moeder heeft het beste met hem voor, maar weet het allemaal niet, net zomin als de imam. We volgen het jongetje kuierend door de bossen, al dan niet alleen, en halverwege laat de film in zekere zin alles los om alleen nog maar door de bossen te dwalen, langs velden waar wordt gedanst, terwijl ondertussen het slechte nieuws eraan zit te komen. Ja, toch wel mooi.