Metroland

Hee, een roman van Julien Barnes op het witte doek. Wist niet dat dat ooit gebeurd was. Tekstueel zit het hier dus wel snor (meer bakkebaard eigenlijk) met aardige ironische tegeltjes over het huwelijksleven en de bourgeoisie. Ik zei bakkebaard, omdat de jonge Christian Bale hier in de seventies is gesitueerd, in een rol waar de acteur eigenlijk nog iets te jong voor is. (Hij moet een dertiger voorstellen.) Bale heeft huisje, boompje, kindje, maar dan krijgt hij bezoek van een oude vriend die dolende is, en Bale's rijke rijtjeshuisleven verafschuwd. Dat zaait twijfel. Helaas wordt deze Old Joy-thematiek te snel verlaten voor een lange flashback. Kun je het nog wel een flashback noemen? Tien jaar eerder is Bale (nu wel qua leeftijd op zijn plek) als jonge would be-kunstenaar in Parijs. Fotografeert mooie meisjes, zijn eigen Nouvelle Vague levend. Het moet gezegd, de filmisch beste scènes zitten tóch in deze passages (het is meer dat de potentie elders zat wat mij betreft.) De eerste keer seks, klunzig zonder grappen, en dan... Emily Watson. Zijn latere vrouw, die hier bijna tegen beter weten verliefd op Bale wordt. Hij heeft op dat moment een ander. De eerste scène waar Watson die liefde laat blijken op een treinstation is een knap stukje acteren, verlegen als een jong meisje, terwijl ze stiekem de oudste van de hoofdrolspelers was. Terug in de seventies komt de heimwee naar vroeger tot een soort van uitbarsting, maar die blijft (eigenlijk realistisch) nog braaf. Geen grote gebaren, en die bezoekende vriend komt er eigenlijk qua rol te bekaaid af.