Sunshine State

Was alweer een tijdje geleden dat ik een Sayles zag. Er verandert nooit wat bij die man, maar dat geeft niks. Ik draai het riedeltje met plezier af. Sunshine State is gewoon weer een Altman-mozaïek zónder actie. Dat was iets wat mis ging in een andere recente Sayles, het zelfs qua titel vergelijkbare microcosmos-werkje Silver City. Als altijd bevat deze Sayles weer een paar verhaal-lijntjes teveel, iets dat wel zou werken in een boek. (Sayles is ook romancier, schreef ie niet eerst al zijn scripts als romans, hm...) In dit geval had ik het lijntje rond een wat ouder echtpaar geschrapt, die het lokale kuststadje, waar alle personages zich bevinden, proberen te promoten met piraten-parades en allerlei meer schimmige deals rond investeerders. Sayles wilde ze waarschijnlijk niet laten vallen voor één geniaal shot, waarin de man als een soort zelfmoordterrorist omgordeld met pakketjes corrupt geld op het toilet zit. Niettemin gebeuren de interessantere dingen elders. Een Afrikaans-Amerikaans echtpaar keert na jaren terug, op bezoek bij (schoon)moeder. Daar borrelen conflictjes uit het verre verleden, maar is er ook een nieuwe verre jonge neef die wel wat gezinsliefde kan gebruiken. Zeker de moeder vs. dochter strijd is interessant, met goed spel van de Mo'Nique-achtige echtgenote. Familieproblemen vormen sowieso het hart van het verhaal, want we volgen ook de dochter van een lokale motelier, die inmiddels het establishmentje (tegen haar zin) voor haar blinde, oude pa runt. Ze is ontevreden, ze lijdt in stilte hangend aan bar, typisch Sayles, het is geen Groot Lijden, maar gewoon de kleine tegenslagen van het leven die je gemaakt hebben tot wat je bent. Zo loopt er ook nog een mislukte football-speler rond. Mooi.