La Nana

Prachtig Zuid-Amerikaans humanisme, en eentje voor de jaarlijstjes. Denk een beetje aan Gigante, maar dan vol weerhaakjes. Ik peinsde laatst over mijn 'dienstmeid-fetisjisme', maar de Nana hier doet verwoede pogingen me daar van af te helpen. Wat een onaardig en tegelijkertijd zo invoelbaar tragisch mens. Ze heeft haar leven aan een elitaire Chileense familie gegeven, en is daar nu zo mee vergroeid dat ze veranderingen en buitenstaanders niet meer kan accepteren. 'De kinderen adoreren me' zegt ze een paar keer, en zelfs daar kun je vraagtekens bij zetten. Fysiek gaat het ook al steeds slechter, dus komen er hulpjes, die stuk voor stuk weggewerkt worden. Allemaal? Nee, daar is een Sarah Palin-achtige hockey mom met ziekenhuisfondsbril, recht van het knuffelige platteland, die zíet de pijn. En de kijker ineens ook. Emoties, emoties! De structuur van de film is ook gewoon heerlijke cinema, met een cirkel naar een verjaardag, en een al te gelukkig einde vermijdend. En dan heb ik het nog niet over die rijke familie gehad, stuk voor stuk fijne personages, met een lummelende vader en ook de moeder ván de moeder (een kakmadam) is in een paar scènes fantastisch.