Dead of Night

Leuke Ealing studios-film. Een horror-mozaïek-film, met segmenten geschreven door o.a. H.G. Wells, en (bijna) elk verhaaltje heeft ook een andere regisseur. Toch is de film behoorlijk consistent, alleen de flauwe grappen van de Geest op de Golfbaan vallen wat uit de toon. Ook de overkoepelende structuur, over een man die een enorm déjà vu-gevoel krijgt als hij ergens op bezoek gaat, werkt prima. Het mooiste segment is een verhaal rond een buikspreekpop-speler. Stel je voor: je geeft een optreden en iemand (een andere ventriloquist) in de zaal begint voor jouw pop te praten, of wacht, praat de pop soms zelf!? Een mooi staaltje schizofrene spanning, denk aan Edward Norton in Primal Fear. Dat segment alléén zou eigenlijk best een honderd minuten remake verdienen.