Les Herbes Folles

Deed me sterk aan Arizona Dream denken, die film met Vincent Gallo van Kusturica. Ook een uiterst wankele, magische film, vol liefde voor de cinema zelf. Waar die nét op het koord bleef dansen, werkt Herbes Folles voor mij toch een stuk minder, ondanks het fijne begin. Een tasje wordt gestolen, in slow motion wapperend in de wind. Een wagonlading voice-overs (dit is Resnais ten slotte) filosofeert op aangename toon, ja, dit zou goed moeten worden. Maar hoe langer de film duurt hoe minder ik met de personages heb, met name dan met het hoofdpersonage. Een man van middelbare leeftijd, met een prachtige vrouw, die hij toch in de steek laat voor een obsessie met de dame van de gestolen portemonnee. (Die van het tasje uit het begin) De wat mij betreft wat akelige man verwijst af en toe naar een crimineel (?) verleden, hij was op zijn minst een driftkop. Dat blijkt als hij de banden van een production placement auto doorsnijdt! Ik vond het allemaal te ver gaan, weg van het lieve sprookjesachtige. Gelukkig valt er van de kleurrijke cinematografie te genieten. Elke scène een andere primaire kleur lijkt het wel. Het einde is ook wel lief, in een vliegtuigje. (Ik zei het toch, Arizona Dream!)