Late Spring

De bekende transcendentale meditatie van Ozu. De man heeft zo'n eigen stijl dat ik soms denk: 'seen one, seem 'em all", wat niet wil zeggen dat er af en toe een kijken niet aangenaam is. Zo rustgevend dat ik er zelfs vergat gitaar bij te spelen, wat ik toch vaak doe bij zulke langzame films, maar er klinken al genoeg mooie orkest-strijkjes, en zelfs tien minuten Noh-theater. Vanaf dat moment begint de film me te raken. Een dochter moet van pa gaan trouwen, het is tijd dat hun band verbroken gaat worden, dat is de natuur, maar zij is conservatief, angstig misschien wel, en wil vasthouden aan pa. Die heeft een paar leugentjes nodig om haar weg te krijgen én een heel mooie speech in een hotelkamertje. Misschien dat ik Late Spring wel beter vond dan Tokyo Story, in elk geval herkenbaarder.