Alle Anderen

Verrassend goed wat mij betreft, aangezien het nou niet echt 'my kind of movie' is. Beter dan Iklimler. Misschien herkenbaarder als West-Europeaan. Een stelletje babbelt, kibbelt en dolt tegen een achtergrond van wuivende palmen op Sardinië. De jongen is een typische moderne man, talentvol, maar zacht, waardoor hij aan zichzelf twijfelt, wat hem nog minder mannelijk maakt, zou je kunnen denken. Is hij niet te saai, peinst hij. De vrouw heeft de broek aan en is een stoer rockwijf. (Ze is ook bandmanager.) Hele toffe meid, maar met een neiging tot een hysterie. (Al was het maar om de asperger-achtige voorzichtigheid van de jongen te counteren.) Heel lang zijn er geen andere personages, net iets te lang zelfs, maar goed, na 35 minuten verschijnt dan als aangevers nog een stelletje ten tonele. Die we rustig ouderwets kunnen noemen, met een alfa-mannetje en een dienstbare/dankbare vriendin. Misschien wel de mooiste scène van de hele film volgt als het kwartet een stukje Herbert Grönemeyer luistert, bekend van Das Boot en de soundtrack van The American, maar hier dus in zijn rol als charmezanger. Het alfamannetje walgt, zijn vrouw zingt half huilend mee, de rockchick schaamt zich kapot, het ouderwetse stelletje knuffelt; onze held (de Lucky Fonz) wil zich dan ook maar bij zijn vriendin voegen, maar die loopt van hem weg! Dan heeft het alfa-mannetje er genoeg van, hij gaat weg dús zet hij de cd-speler uit. Prachtig.