Ballast

Het nieuwe jaar begon katerig, waardoor ik deze film een beetje diep weggedoken in mijn zetel probeerde te volgen. Nog een hele klus want dit is mompelende arthouse. Dit gaat heel raar klinken, maar in dit genre film is het bijna verrassend en fris om in de hoofdrollen totaal onstoere Afro-Amerikanen aan te treffen. Apathisch op zijn Winter Bone's kun je wel zeggen. Een jongetje besteedt zijn kerstvakantie met gerommel met drugs en het hangen met vrienden die helemaal geen vrienden blijken. ('We komen je Xbox halen.') Een nog veel aandoenlijker personage is een dikkige benzinepomp-eigenaar, wiens identieke tweelingbroer aan het begin van de film zelfmoord heeft gepleegd, waarna hij ook zelf een heel realistische poging doet. Deze man moet een beetje uit zijn schulp gaan kruipen natuurlijk, dat voelde ik zelfs met mijn automatische piloot-ogen nog aankomen. Toch lukt zelfs dat hem niet helemaal, tekenend voor de grijsheid van deze film. Apart en mooi. (Vido Liber had het trouwens over de Dardennes, en die Rosetta-treurigheid zie ik ook wel, ja.)