Floating Weeds

Eentje uit die latere kleurenperiode van Ozu, en aanmerkelijk beter (sterker nog, dit is een van mijn favoriete Ozus!) dan die schetenparade die ik laatst zag. Veel acteurs daaruit zijn ook hier weer te zien, vaak op de achtergrond, inclusief het dikke jongetje. Geeft toch een aangenaam gevoel van 'de Ozu-wereld'. Veel meer dan Good Morning heeft Floating Weeds die echte Ozu-touch van het bitterzoete verstrijken van alledag, en nog wat dagen. En alles blijft hetzelfde. Zomerse melancholie ook, iemand merkt ergens op dat de lucht zo blauw is dat het treurig is. In het begin van de zomer trekt een troep toneelspelers dan nog redelijk opgewekt een klein kuststadje binnen. (Het Japanse dialect in deze film is heel anders dan Tokyo, aangenamer zelfs, beetje een hint van Midden-Oostelijk, maar ik dwaal af). Het kustplaatsje staat bepaald niet te springen om de ouderwetse voorstelling te zien, maar de spelers zelf hebben wel het een ander te doen. Een paar gaan op meisjesjacht, en de leider van de troupe (een fraaie rol) zoekt zijn oude vlam op, met wie hij een zoon heeft, die niet weet dat dit zijn vader is. Schiet me plots een gelijkenis met de recente Wenders Don't Come Knocking te binnen. Deze hernieuwde kennismaking maakt het huidige dinnetje (met een permanent verongelijkte blik) van de oude toneelbaas erg jaloers, zo zeer dat ze wat ingewikkelde plannetjes bedenkt, die allemaal anders uitpakken dan ze hoopt. Er gebeurt, zoals gewoonlijk bij Ozu, verder heus niet veel, en het mooiste moment is dan ook toepasselijk wat landerig gelummel op het strand. Als de gangsters van Kitano. Mooi.