Winter Light

Deze Bergman zou ik heel graag eens in het dorpstheater zien. Het zou veel van de spelers vragen, maar het zou toch net gaan denk ik. Een goed paar hoofdrolspelers, een handjevol fraaie bijrollen, en ieder krijgt de kans om (even) te schitteren. (Al moet de organist in het stuk helemaal tot het eind wachten.) In Winter Light gaat een priester, die af en toe op Jeroen Krabbé lijkt, door een crisis. In zijn geloof natuurlijk, maar ook in relationele sfeer. Het spinstertje (de dorpsjuf) wil zó dolgraag met hem trouwen dat hij er, niet geheel onbegrijpelijk, akelig van wordt. Bovendien, waar zij hém op een voetstuk heeft geheven, heeft hij hetzelfde gedaan met zijn overleden vrouw. Volgen redelijk boeiende discussies, terwijl cinematograaf Nykvist zich vermaakt met kerk (makkie) en schoolklas (doet ie toch weer knap). Maar ik vond de bijrollen eigenlijk nog interessanter. Een tragische Hans Kesting-achtige mankepoot, die klusjes voor de kerk doet, de eerdergenoemde laconieke organist (de enige lichte rol) en Max von Sydow, die net als in The Passion of Anna de verpersoonlijking van depressie is. Heeft ie weer verdomd weinig tijd voor nodig, pijnlijk en knap.