The Asphalt Jungle

En nog maar eens een klassieker van John Huston, uit zijn uiterst productieve en lange carrière, moet toch eens uitzoeken of het hem werkelijk lukte in elk van die decennia een topper te filmen. (Zou best kunnen!) The Asphalt Jungle is een van zijn vroegere films (uit begin fifties) en een fraaie noir. Het plaatje hierboven is zo'n beetje het openingsshot, en eigenlijk zijn die eerste paar minuten misschien wel het hoogtepunt. John Huston was ooit schilder in Parijs, en weet de shots wel te maken. Veel hoge gebouwen, en een man met brede rug, die zich daar tussendoor spoedt, op weg naar zijn hide-out. Daar treft Sterling Hayden (geweldige kerel, brede schouders, maar een gepijnigd gezicht, alsof hij eindeloos klappen heeft gehad) zijn gebochelde maatje James Whitmore. Dat is een barman, die van katten houdt en altijd bereid om een vriendendienstje te verrichten. Het mooie aan The Asphalt Jungle is niet zozeer het verhaal en zelfs niet de heist, typisch zo'n gevalletje van via het riool rechtdoor en dan de juwelen meenemen, maar de schier eindeloze reeks fraaie karakters. De man die de heist opzet is bijvoorbeeld een oud Duits kereltje (Sam Jaffe) continu lurkend aan sigaren, dat de zaakjes prima voor elkaar dénkt te hebben. Tot ie op het laatst door een jukebox en een sexy dansend meisje toch nog een cruciale fout maakt, wat ie dan bijna genoeglijk zelf nog constateert/analyseert, want zo is ie. Marilyn Monroe heupwiegt eerder ook al sensueel door het beeld, maar de mooiste vrouw is Jean Hagen, die een typische film noir tramp speelt, die al haar hoop op Sterling Hayden heeft gevestigd. (Die dat lang niet ziet, of niet wil zien.) En geloof mij, zo zijn er nog wel een handjevol mooie rollen, en er wordt ook nog gekaart! Wat wil je nog meer.