Sanjuro

Minor variatie van Kurosawa op Yojimbo en Seven Sumurai. Al zijn het hier zelfs negen identieke domme samoerai's (allemaal met datzelfde bekende kaal plus staartje-kapsel) en één toevallige passent/Yojimbo-roughneck. Hij is dus niet kaal is, maar baardig, het andere samoerai-archetype, dat van de gevaarlijke en eigenzinnige held. Sanjuro schiet de negen sukkeltjes te hulp in een onnavolgbaar ingewikkelde clan-battle. Maar dit is geen hak-film, het is allemaal vrij mild en grappig bedoeld. Met goed gemanierde irritante dametjes die de samoerai als 'footstool' gebruiken. Slechts het einde valt echt op; de ruwe samoerai heeft zijn werk gedaan (o.a. met een grappige kamilleblaadjes-list, hij noemt zichzelf ook wel Camillia Sanjuro) en dan komt ie toch nog zijn nemesis tegen. Kurosawa was bijna de één-op-één slotbattle vergeten, dit is een nogal rommelige film, dus dan maar even in de laatste seconde! Plots spuit het bloed magisch-realistisch in 't rond. (Een mislukt speciaal effect?) Echt bizar, en de andere negen samoerai's kijken ook even bewonderend en verbaasd, om daarna respectvol en exact tegelijk te knielen, het hoofd te buigen, terwijl hun zwaardjes ín de schede (pacifisme!) de lucht in steken. Een komisch beeld.