Brand Upon the Brain

Eigenlijk Brand Upon the Brain! A Remembrance in 12 Chapters, een hint, want dit is een moderne silent film, dus met ondertitel. (Denk maar aan Sunrise: A Song of Two Humans.) Brand is een even fascinerende als vermoeiende ode van Guy Maddin aan die gouwe ouwe stijl. En geen slapstick he, dit is een soort erotisch horror-melodrama. Er is 1 cruciaal verschil met die oude films, daar zouden ze nooit 134 shots per seconde kunnen laten zien, en dat is wat Maddin hier doet. Het beeld verspringt constant, in een lange hallucinerende trip. Eerste tien minuten kreeg ik er schele hoofdpijn van, maar de ogen passen zich aan, en het volgende uur is het genieten. Mysteries op een weeskindereneiland, met een moeder in een vuurtoren die iedereen bespiedt, en een maffe vader die in de kelder uitvindingen doet. De kinderen worden leeggezogen als vampieren, op zoek naar een verjongingsskuur, of zoiets. Gelukkig is daar een travestiet-kinderdetective die met wat helpers de boel gaat onderzoeken. (Onder wie het zogenaamde alter ego van Guy Maddin zelf.) Die het zwaar te verduren krijgt. "Too much for Guy!" is een running gag in de hilarische tussentitels. (Stiekem zijn die het beste aan de hele film, serieus!) Al zijn alle geinige voorbeelden me ontschoten. Gaandeweg wordt de film steeds erotischer en verwarrender, throw in some teen lesbianism for good measure. The Undressing Gloves! Kinky! Het laatste kwartiertje gaat het toch wat mis, het plot wás al onnavolgbaar, maar dan gebeurt er nog zoveel; veel teveel gewoon. Ik zou bijna zeggen had Maddin dat plot nou maar flinterdun gehouden. Hij maakt het zichzelf eigenlijk te moeilijk.