Van
die oude Japanse films, het blijft hard werken geblazen. Zeker als ze
maar tachtig minuten duren en alle info dus heel gecomprimeerd tot de
kijker komt. Zo héél historisch blijkt A Geisha bijvoorbeeld niet. In
het begin lijkt de film zelfs in de vijftiende eeuw te spelen, maar in Japanse
rituelen blijft alles hetzelfde. De geisha's uit de film versieren
bovenbaasjes van autobedrijven, zelfs de oorlog is al voorbij. En
daarmee is er kennelijk toch wat veranderd, want er wordt gemopperd over
de 'post-war' geishas, die veel meer op hun strepen staan. Het echte
slaafse is er af. Moet er ook wel af vindt de film. (En terecht.)
Als een man zich ongeoorloofd opdringt dien ik een klacht in, zegt er
een. Ongehoord! In de beste fase gaat de film over het vak zelf.
Liegen is een van de kwaliteiten die een geisha moet beschikken, horen
wel al in de openingsscene. (En er wordt wat afgelogen in de rest van de
film...) Een jong meisje gaat na de dood van moeder in opleiding. Haar
vader wil niet meer garant voor d'r staan, en ze moet wat. Thee
inschenken, shamisen spelen, het is allemaal nog best gezellig. Als ze
'af' is, neemt de 'madame' haar mee langs de theehuizen. ('Die moeten je
aanbevelen'.) Even later zit ze bij zakenmannetjes, en begint de
ellende. Teveel sake ('doe alsof je drinkt') en later vooral: teveel
schulden. De eeuwige money hustle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten