'Louisiana,
they're trying to wash us away'.' Eindelijk, een eerste kennismaking
met Ken Burns, de grote chroniqueur van Amerika. De titel zei me niets,
en dat terwijl ik toch twee versies van
All The King's Men heb gezien. De
dictator uit Louisiana heeft altijd tot de verbeelding gesproken, en de
docu laat fraai zien waarom. De energie van de man. De thirties zijn een
eeuwigheid geleden maar de speeches van Long zijn komisch en
enthousiasmerend, enkel het Hitleriaanse armgezwaai is vermoeiend. Zijn
ideetjes zijn simpel: geen gezeik iedereen rijk. Share the wealth is het
motto, maar de enige die echt rijk werd was hij zelf. Maar of het geld
de man nou zo interesseerde... Eerder pure machtshonger. Burns doet niet
in theorietjes van het waarom, maar laat een lange rij stokoude talking
heads (die Long nog gekend hebben) voorbij trekken. Het plebs is op
hand van bruggen- en wegenbouwer, de journalisten en elite verafschuwt
'm. Het doet allemaal sterk aan Chavez denken. Een populist heeft
duidelijk éven zijn nut, maar strand toch altijd weer in grootheidswaan.
Als Long naar Washington trekt en een concurrent van 'FDR' wordt begint
het rond te zingen dat hij 'dood moet'. En dan is het wachten tot
iemand de trekker overhaalt. Long (die ook vanuit zijn sterfbed nog de
boel commandeerde) zal gebaald hebben, maar voor de volksmythe is het zo
slecht nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten