De
openingsminuut beloofde zoveel goeds. Regisseur Elia Kazan introduceert
op de voice-over zélf de film, want dit is een persoonlijk verhaal. De
eeuw van zijn (voor)vader. Het eerste wat we daarna horen is 'Allaaaaah
akbar', toch stoer met zo'n titel. De film had dan ook met recht
Once upon a Time in Anatolia kunnen heten. Sterker nog, Amerika komt er
eigenlijk bekaaid af. Het gehossel in de States zelf had Kazan dan ook al in
A Tree Grows in Brooklyn laten zien. (Een veel toffere film...) America,
America is volledig in het Engels gesproken, dat dan weer wel. Erger: de
dialogen zijn het eerste uur behoorlijk stompzinnig. Terwijl de
minderheden het moeilijk krijgen wordt een Griekse jongen met alle
familiebezittingen naar Constantinopel gestuurd. Kazan besteedt weinig
aandacht aan het reizen, en spendeert teveel tijd aan een Ali Baba-dief die de arme jongen plukt. Beter wordt de film in Constantinopel. De jongen
begint in de goot maar weet zich met een fikse dosis geluk bij een rijke
familie te voegen. De oudere kerels die 'm daarbij helpen zijn de
eerste en enige geslaagde rollen van de film. Zo houdt schoonpa een in
en in tevreden monoloog nu hij eindelijk een zoon heeft. Merk op dat we
daar een uur of twee op hebben moeten wachten! En Amerika blijft trekken...
De bootreis is gelukkig gedenkwaardig, en ook de cinematografie en
muziek mogen er zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten