Working Girl

Als je deze Nichols-film nou zo 'mergen' met Married to the Mob van Demme had je een echt goeie film. Married to the Mob verdiende wat meer structuur, Working Girl wat meer gesprankel. Joan Cusack is de verbindende factor, en hier weer leuk als de hartsvriendin van Melanie Griffith. Griffith heeft torenhoge kantoorambities maar Cusack zegt: 'Ik dans soms in mijn ondergoed door de kamer, that doesn't make me Madonna. Never will.' Griffith laat zich echter niet door pimpende bovenbaasjes, bitchy catfights of Baldwin-beunhaas-vriendjes tegenhouden. Eindelijk krijgt de secretaresse haar kans wanneer Sigourney Weaver haar nieuwe bazin wordt. No more skirtchasin', maar een two way street.... Of toch niet? Control freak Sigourney is heerlijk geobsedeerd door zichzelf – thuis hangt een Warholiaans print met haar eigen beeltenis in viervoud – maar de bazin belandt door een akkefietje op non-actief. Nu kan Griffith de office runnen en verandert de film definitief in een poging tot screwball-komedie. De secretaresse drijft met behulp van een deadpan Harrison Ford (kan ie iets anders?) haar plannetjes door. Het is allemaal best gezellig, maar ik zat toch te wachten op wat echt slimme lol-momentjes, die je toch op kantoor mag verwachten. Nu is de humor vooral fysiek, zo loopt Griffiths continu in luxueuze Christine Le Duc-setjes rond, omdat haar vriendje Baldwin haar maar geen normale cadeaus wil geven...