Ik was blijkbaar
in een betere bui dan toen ik deel één
Jean de Florette keek. Of is dit
zo'n zeldzaam tweede deel dat echt een stukkie beter is? Ach nee, maar
het is zeker geen vervolg-vervolg. Het sterpersonage van de eerste film
(Gerard Depardieu) legde aan het eind daarvan het loodje, en komt ook
niet in flashbacks terug. In Manon des Sources nemen de mannetjes
Montand en Auteuil het verhaal (en het roer) weer over, net zoals ze het
eerste half uur van de vorige film voor hun rekening hadden genomen. Waren ze
daar guitig, vilein en hilarisch, hier worden ze tragisch. Hun plannetje
heeft gewerkt, maar gelukkig zijn ze niet geworden. 'Je moet trouwen',
zegt Montand tegen zijn rattige maatje. Auteuil kent de woorden noch de
daden van l'amour. Complicerende factor is dat hij zijn hart verpand aan
Manon, de schone 'boer'n'dochter van Depardieu. Béart is ongeveer wat
Houllebecq zich bij een schaapsherderin zou voorstellen, en mag verder
weinig zeggen. Ze lijkt zo mínder pienter dan haar jongere ik. Auteuil
gaat eerst nog vol goede moed op het vrijerspad – het moment dat hij in
duur jagerspak verschijnt is het leukste van de hele 'serie' – maar de
deksel (van de bron...) valt keihard op zijn neus. Harder dan verwacht
zelfs, want de idylle is geen ruraal paradijsje meer. Er wordt zelfs een
dorpsvergadering belegd. Jammer dat het wat wijdlopige slot wel erg veel
cinelogisme bevat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten