Eentje uit
Hollywoods war forties, een film voor de goede moraal dus. Bette Davis
speelt zonder hysterie een Amerikaanse die na jaren in Europa samen met
haar Duitse echtgenoot naar de States terugkeert. De vrouw komt uit een
heel, héél goed nest (wijlen pa was rechter bij het supreme court) en ma
heeft die kerel (en zichzelf) nog altijd op een voetstuk staan. Bette's
man is echter het ware hoofdpersonage van de film. Paul Lukas geeft de
rol een Jeremy Irons-achtige fragiliteit mee. Hij heeft gevochten tegen
de fascisten, maar is nu 'op'. Europa laat 'm echter ook in Washington
niet los, want een ander logeetje is vaste pokeraar op de Duitse
ambassade. De Roemeense graaf is me iets té slechterik. Bovendien had
hij eigenlijk gewoon Amerikaan moeten zijn. De film doet nu – duh! –
alsof de Amerikanen naïef en goed waren, en de Europeanen moe dan wel
cynisch. Maar juist in deze periode zat Amerika óók vol met
opportunistische nazi-clubjes. Denk alleen al aan de architect Philip
Johnson. Anyway... De allermooiste scene draait toch om Bette Davis. Net
gearriveerd is ze in een nieuw jurkje gehesen. 'Haal haar echtgenoot'
roept een tantetje. 'Waarom?' zegt moeder verbaasd. 'Because he is a man
in love with his wife, and because his wife looks most beautiful.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten