Zo'n
film waarvan je het in objectivisme gaat zoeken. Ik zie wel dat het
kundig in elkaar zit, maar om nou te zeggen dat ie me echt boeit.
Grootste en meest aangename verrassing is Kristin Scott Thomas. 'KST' schittert als de blonde Madonna-achtige schoonheid, met een aangenaam vleugje femme fatale.
Ralph Fiennes speelt de Engelse patiënt, waarbij het bijvoeglijk naamwoord ironisch
blijkt. Niet voor niets discussieert men ergens over het nut van
adjectieven. Fiennes 'droomt' de film in flashback,
terwijl hij wordt verzorgd door de verpleegstertje Binoche. Het verleden
is waar het om gaat. En dat broeit zoals de Sahara waar de film speelt.
De zandheuvels worden onder sheltering skies als naakte lichamen in
beeld gebracht, en de vereenzaamde piloot Fiennes papt aan met de vrouw
van zijn collega Colin Firth. Het is net voor de Tweede Wereldoorlog, en
steden als Caïro en Benghazi zijn nog echt een mysterie voor de
westerse troepen. (Er worden letterlijk Indiana Jones-style kaarten
gemaakt.) Met de oorlog op komst dienen zich ook spionage-kansen aan,
waardoor de film ook nog wat Graham Greene-trekjes vertoond. (Zeker op
een kerstfeest in de hitte.) Maar The English Patient is vooral
moeiteloos goochelen met verhaallijntjes. De finale is zo
melodramatisch als verwacht en verbindt de lijntjes als een ouderwetse
avonturen-romance.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten