Die pyjama's annex
streepjespakken van de Yankees hè, wat zijn ze toch iconisch. Het is
zeker leuk Gary Cooper erin rond te zien hobbelen. De sympathieke
sukkelaar speelt de grootste en meest geliefde pechvogel uit de
Amerikaanse baseball-geschiedenis: southpaw Lou Gehrig. De man naar wie
de slopende ziekte ALS werd vernoemd. Als men nú zijn levensverhaal zou
verfilmen zou het eindeloos over die aftakeling gaan, maar in de forties
lag dat nog veel te vers in het geheugen. De film verscheen al één jaar
na zijn dood. Zo'n grote held was het dus! Babe Ruth (net André Hazes,
of een Soprano) kon hier nog gewoon zichzelf spelen. Daarmee is The
Pride eigenlijk een ontzettend vrolijke film geworden. Plezier in het
spelen én het leven. De ouders van Lou Gehrig bijvoorbeeld, een
stelletje Pruissische schmucks. Moeder wil dolgraag dat Lou engineer
wordt (net als nonkel Otto.) Later komt ze daar wel van terug: Otto
Schmotto! Ook ginnegappende pa is geweldig, recht weggelopen uit het
leven van Woody Allen. Theresa Wright speelt het liefje van Gehrig, en
doet dat met haar bekende girlish charms. Van veel memorabele honkbal
als sport-momenten is geen sprake. Ik denk niet dat Gary Cooper ergens
van dichtbij wordt gefilmd tijdens de matches. Van het spelletje kon hij
geen bal. En hij was ook nog eens rechtshandig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten