In deze oldie is de
hemel een soort KLM-paradijs, waar je per vliegtuig naartoe wordt
gebracht. Robert Montgomery is er ook doordát hij met het
(privé)vliegtuig ging, want hij stort neer terwijl hij saxofoon (!) zat te spelen. Absoluut het meest krankzinnige shot uit de
hele film, en de saxofoon blijft gelukkig als running gag een rol
spelen. De engelen van dienst hebben niet het melodrama van het
thematisch verwante
A Matter of Life and Death. Ze maken zelfs fouten,
want Montgomery werd geacht pas in 1991 te sterven. Zie je wel, zegt ie
keer op keer triomfantelijk. 'My body was in the pink!' Naast
hobby-saxofonist was hij als bokser op weg naar een titelgevecht. De
engelen beloven hem terug in zijn lichaam te plaatsen, maar helaas, dat
is al in het crematorium belandt. Dan maakt de film een cruciale fout.
De engelen beginnen Montgomery in nieuwe lichamen 'te plaatsen', maar we
blijven Montgomery zien. 'Van binnen blijf je namelijk hetzelfde'. Maar
dit verondersteld nu juist dat je ziel een uiterlijk heeft. Nu kan
Montgomery de volledige rol spelen – duh – maar dat is toch een gemiste
kans op allerlei nieuwe inzichten.... Bovendien vond ik de engelen maar
bemoeizuchtig. Ze blijven maar met hints strooien hoe de dommere kerel
zijn nieuwe levens in moet vullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten