Lekker ironische zwarte komedie, uit Italië dus. Mastroianni is fantastisch als de uiterst zuinig kijkende, perfect in het pak gestoken Siciliaan die zijn vrouw zat is. Zenuwtrekjes spelen rond zijn mond, terwijl hij plannetjes bedenkt om zijn besnorde eega voor een minderjarig nichtje (natuurlijk!) in te ruilen. Naast het machismo wordt ook de rest van de Italiaanse samenleving op de hak genomen. De bekende pijlers - katholieken, communisten, maffia - krijgen het allen te verduren. De baron (want dat is toch wel het andere kenmerk van Italiaanse films: aristocratie) vindt inspiratie in een rechtszaak. Als hij zijn vrouw toch eens op overspel kon betrappen. 'Maar ze was walgelijk trouw...' Na lang zoeken treft hij dan toch een geschikte kandidaat. Voor het moment suprême heeft hij drie uur de tijd, want – jawel –
La Dolce Vita bereikt de hak van de laars! Zo kunnen we eens met contemporaine ogen naar de film kijken. (De bios zit vol verlekkerde mannen.) Bewijst ook mooi met wat voor klap Mastroianni een superster werd. (Want Divorce, Italian Style is maar één jaar later!) De subtiliteit die ik in de eerste scenes vermoedde (met geweldige, afgepaste voice-over) wordt gedurende de film helaas wel ingeruild voor een teveel aan running gags, maar een fijne farce blijft het. 'Cornuto! Cornuto! Cornuto!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten