Verbeelding en
herinnering zorgen ervoor dat we iemand een identiteit toe kunnen
kennen, stelt Hume. Vandaar dat identiteitsfraude zo makkelijk is! Je
ziet wat je graag wil zien. En al helemaal als je in een nog niet onttoverde
wereld leeft, zoals de mensen uit de middeleeuwen van Montalliou. Le
Retour is een aardige geschiedenisfilm, waarin Gérard Depardieu na acht –
'nee negen winters' – terugkeert naar zijn gezin. In het intro zien we de reden van zijn vertrek. Tijdens een symbolische jacht is de man
vervloekt (en zelfs 'gecastreerd') geraakt. De priester probeert van
alles (met de zweep!) maar het is kennelijk niet genoeg om te blijven.
Nathalie Baye – van een toepasselijk iconische schoonheid – blijft
achter. Het knappe aan de film is dat de terugkeer meteen emotioneel
wordt, terwijl we niets zien van de tijd dat de man weg is. En er dus
geen filmtijd overheen gaat. Dat is toch weer de klasse van Depardieu, die hier letterlijk en figuurlijk goed acteert als de
verloren zoon. De intrigerende bijna Glassiaanse muziek suggereert al
snel dat er iets niet in de haak is. Het tweede uur wordt de film een
wat lang rechtbankdrama, met Martin versus familie en gezagsdragers, die
zijn gaan twijfelen aan zijn identiteit. Het wachten is op de
metafysische afslag. Even hoopte ik dat de man door iedereen voor een
ander zou worden gezien. Maar zelfs de ontkenning van wat niet zo is kan
niet worden volgehouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten