The
Days of the Week Underpants. Goeie bandnaam, en een van de leukere
grappen uit deze onwaarschijnlijk Woody Alleneske romcom. Vanzelfsprekend is ie wel veel
zoeter en 'romiger' dan Woody ze zou maken. Bovendien doet hij niet aan
on screen orgasmes. Fake of niet. (Alhoewel... Match Point.) De beroemde
restaurantscene is een goed staaltje stem acteren van Meg Ryan. (Ik zat
me laatst nog af te vragen hoe je mensen vindt die Duitse porno willen
nasynchroniseren, en of dat een specialisatie is...) Het leukste en
minst zoete gedeelte zit echter ver voor dat krijspartijtje. De eerste
ontmoeting tussen Meg Ryan en Billy Crystal is een autoritje in hun
studententijd. Ik hoopte dat ze de hele film van dinner naar dinner zou
trekken terwijl Crystal bot doet en (on)smakelijk druiven eet.... Maar
de film begint snel daarna door de tijd te zappen, afgewisseld met
bejaarde talking heads, die aandoenlijk over hun jarenlange huwelijken
vertellen. Die intermissies zijn noodzakelijk voor het ritme, maar wel
erg gescript. Harry en Sally draaien ondertussen zoals het hoort eindeloos om elkaar
heen. Crystal wordt met de jaren helaas minder Seinfeld en meer
romantisch, waar hij niet zo geschikt voor is. Meg Ryan blijft het
meisje uit een shampoo-reclame. When Harry Met Sally is een nostalgische
flashback naar de Hepburn/Tracy-films. Kibbelen tot het knuffelen
wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten