Onwaarschijnlijk,
hoe goed deze op
Knife in the Water aansluit. Je zou 'm als de
babbelzieke toneel-versie kunnen zien. Het jonge en het oude haantje,
plus de echtgenote die haar eigen strijd voort, en daarvoor onder meer
de jonge kerel gebruikt... Who's Afraid voert in de driehoek wel een
extra personage op, maar de echtgenote van 'our little visitors' is vrij
overbodig en moet er door de personages voor de slotakte van buiten
beeld 'bijgehaald' worden. De film van Mike Nichols is in de eerste
plaats een spetterende acteer-exercitie van Richard Burton en Elizabeth
Taylor. (Ook in het echt een stel.) 'Hebben jullie ruzie', vraagt het
bezoek. 'No, we're just exercising'. Het is dan ook de Totale Oorlog.
Taylor gaat schaamteloos goed door het lint. Het jongere echtpaar
belandt diep in de nacht op een na-borrel bij de professor (echtgenote
vol dedain: 'Associate professor'!). Zij is een venijnig drankvatje vol
frustratie, hij cynisch en moedeloos. Gedurende de twee uur (haast
real-time, zeg van 3 uur 's nachts tot 5) converschreeuwt het viertal in
verschillende combi's ontboezemingen die men helemaal niet hadden
willen delen. Een uurtje is dat spannend, maar dan begint mijn
toneeljeuk toch weer op te spelen. Eén laatste overeenkomst met Knife in
the Water zijn de prachtige zwart-wit beelden. Haskell Wexler was de
meester.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten