De strijd der seksen met Cukor, die
bekend stond als een goed vrouwenregisseur. En als homo. Beide elementen
zijn te spotten in deze rechtbankkomedie. Cukor's ontdekking Hepburn
speelt de vurige hoofdrol, als advocate van een dame die haar
schuinsmarcherende man heeft beschoten. De tegenstander? Openbaar
aanklager Tracy, tevens sullige echtgenoot van de advocate. Dat worden
problemen thuis, en het is daar dat de film pas echt leuk en intiem
wordt. Hepburn en Tracy geven elkaar bijvoorbeeld uitgebreide massages!
Ook fijn is dat de film niet om hun hardworkin' upper class rijkdom heen
draait. Zo kijkt het gezelschap (op een dinertje at eight) een heuse
homevideo van hun tweede huisje. Tijdens het filmpje maakt een
'huisvriend' eindeloos flauwe grappen. Flirtende flierefluiter David
Wayne zingt een liedje van Cole Porter, en is vooral heel erg gay.
Spencer maakt er grappen over, de hints zijn obvious, maar tekenend voor
de wat moeizame constructie van de film doet Wayne later toch nog een
heuse liefdesverklaring. Noodzakelijk, voor het twisty einde, maar toch
wringt het. En dat geldt eigenlijk voor de hele film. Elke scene begint
matig, om dan nog net gered te worden door een gebbetje of wending. De
rechtszaak ontbeert elke snelheid. Hier moest eigenlijk in
His Girl Friday-stijl gepingpongd worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten