Dat
betekent 'de vrouw uit Ciociara' (een Italiaanse regio). Een plek die
verder helemaal niet genoemd wordt, de film had veel beter 'Moeder en
dochter' kunnen heten. Sophia Loren speelt een winkeleigenares die door
de oorlog (de geallieerden beginnen de hoofdstad te bombarderen) gedwongen wordt
met haar dochter naar het zuiden te trekken. Terug naar de plek van
haar jeugd. Familierelaties vormen een specialiteitje van Vittorio De
Sica (Fietsendieven) en het wankele evenwicht tussen moeder en puberende
dochter gaat hem evengoed af als die tussen vader en zoon. 'Je wordt al
een echte dame!' merkt Loren vrolijk op, en mept haar dochter op de
billen, terwijl die zich wast. Jean-Pierre Belmondo is per ongeluk
getuige van het tafereeltje, en terwijl dochter gillend op zoek gaat
naar een handdoek, put hij zich uit in excuses. Belmondo is Peter
Fonda-achtig mager, en verrassend sereen katholiek als de jonge
Italiaanse anti-fascist. Jammer dat zijn rol al met al beperkt blijft,
want La Ciociara is een zeer rommelige film, met een moeizame grote
lijn. Het ene moment is het Italiaanse leven goed, een moment later zit
iedereen honger te lijden. De Sica
neemt van alles onder vuur. Dat gaat van rijke adel, Italiaanse
collabo's én geallieerde soldaten. Juist zij zorgen voor het
haast té brute einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten