Pass out. Drank. Wake up.
Drank. Je merkt het meteen in deze Blake Edwards-film. Er klopt iets
niet. De grapjes zijn matig, de romantiek geforceerd, en bovendien is
het stelletje wel heel snel bij een eerste kus. Was Edwards zijn joie de
vivre kwijt? Tijdelijk seniel? Het is een bewussie natuurlijk, de oh la
la romantiek zaklt binnen het half uur door zijn hoeven, door een
overdaad aan drank. Niks kokette komedie. Melodrama! Jack Lemmon doet
zijn uiterste best (alsof hij een spoedcursusje method acting had
gedaan). De public relations guy valt voor de secretaresse van zijn
baas. Lee Remick is opgetuigd met ouderwets slechte noir-kapsels, en
heeft het als mooie vrouw toch moeilijker om een goeie 'wino' neer te
zetten. Haar personage komt pas tot leven wanneer het stelletje haar pa
opzoekt. Pa heeft een boomkwekerij, een ideale plek om 'terug in de
natuur' van de af te kicken. Extra pijnlijk dat het dus juist daar
volledig misgaat. In de allerbeste scene draait Lemmon tussen de
plantenpotten volledig door. 'Who took it!'. Het laatste half uurtje
wordt een bitter reclamespotje voor de AA. Het kind van het stel komt er
ondertussen wel zeer bekaaid vanaf. Laf of zoetsappig wordt de film
echter nergens, en in de laatste shots kan de film zelfs wedijveren met
The Man with the Golden Arm. Zowel Edwards, Lemmon als Remick waren dan
ook ervaringsdeskundigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten