Met zo'n titel en Marlon Brando in de
titelrol hoop je toch dat ze 'm een Aziaat laten spelen. Dichtgeknepen
ogen gingen 'm in
Viva Zapata prima af. Helaas. Het belangrijkste
mannelijke Japanse personage wordt trouwens wel door een Hispanic in
yellowface gespeeld... Maar het gaat om de 'lokroep' van de
'authentieke' Japanse vrouwen. Zo slaafs, het doet weer pijn aan de ogen
en oren. Toch is de film best moedig, het script durft wat kritische
opmerkingen te plaatsen bij het gedrag van Amerikanen, in en na de
oorlog. (Al noemt niemand De Bom.) Sayonara laat ook weer goed zien
hoeveel werk je met een 'overwonnen' land hebt. Eigenlijk bizar dat de
Amerikanen vijf jaar later alweer in Korea zaten. Brando is 'r Air
Force man, geliefd bij generaals. Hij moet een van hun dochters gaan
trouwen, en belandt in Japan. Daar dwaalt Brando met nieuw opgedane
legermatties door 'de country', en maakt hij kennis met de wonderlijke
gebruiken. 'They make such a production out of everything.' Orde,
regelmaat en duidelijke grenzen. We zien Kabuki-theater met alleen
mannen. En een revue met alleen dames. Brando vindt 'r een inheems
pareltje. De rest van de film poogt Brando de koele dame van zijn liefde
te overtuigen. Zeker in het begin is het eerder
Last Tango in Kobe. (Ik
overdrijf.) Later wordt het alsnog een pleidooi voor tolerantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten