Smile

Even though your mouth is achin'! Smile is as seventies as Hollywood gets. Michael Ritchie (van de Bad News Bears) toont zich een Altman lite, met deze mozaïek-komedie over een miss-verkiezing. Dat houdt intrinsiek een satire op Amerika in. Een enorme competitiedrang verpakt in gladde show. Vooral de professionals zijn heerlijk cynisch. De choreograaf meldt 'I look older in person don't I', de presentator houdt vooral van zichzelf, en de dirigent maakt de arme kandidaatjes af. (Dit is Idols ten slotte...) Zij zijn echter allemaal zij-figuren, want Smile gaat vooral over suburban America. Bruce Dern – the man you love to hate! – speelt een van zijn allerbeste rollen, als de voorzitter van het gebeuren. De man praat in opbeurende reclametaal, en is nepper dan nep. Probleempjes dienen zich al snel aan. Zoonlief (net het mannetje uit A Swedish Love Story) ziet met zijn maatjes een schone kans. Gewapend met polaroid camera wagen ze zich in 'no man's land', waar de high school missjes zich omkleden. 'You want to see something that will develop even faster than the film?'. Wat later zit het zoontje van Dern bij de psychiatrist. 'How long have you been calling your son little Bob', vraagt die aan pa 'big Bob'. Topscene. Ondanks het obligate geweerschot (denk aan They Shoot Horses) blijft de miss-show wel de hoofdmoot. Daar valt ook genoeg te grimlachen. De overcompensatie van de allochtoon bijvoorbeeld. Oef.