Als je de titel
googlet krijg je de suggestie 'analysis' en 'ending', dus dan weet je
het wel. Eentje voor de liefhebbers van ongrijpbare meesterwerkjes.
Iedere cinefiel dus. Aanvankelijk lijkt de film gewoon haar '
tenten' op
te zetten in het Japanse absurdisme-kampje. Een mal gezin, met een
obsessie voor goede schoolcijfers, en eten. De hele film lang wordt er
keer op keer uitgebreid gedineerd. De familie zit strak op één
horizontale fresco-lijn. Je denkt: het zal wel iets Japans zijn. Maar
een buurvrouwtje merkt op 'dat dit toch wel krap is'. Buuf brengt
sowieso hints mee, want ze huilt om haar stervende grootvader, die ze
'niet de flat uit kan krijgen'. De film heeft naast komische ook
dystopische trekjes. Het landschap is Antonioni-achtig industrieel, net
als de knikkerbanen die het hoofdpersonage bouwt. Op school, waar het
jongetje móet presteren, lijkt alles nog normaal. Zijn punten gaan
vooruit nu hij een nieuwe tutor heeft. Deze krankzinnige kerel is de
Takeshi Miike-
indringer in het gezin. Hij heeft iets van een jonge
Gerard Depardieu, glimlachend en beleefd, maar er borrelt bruut geweld.
Waar het gezin eet, is hij op zijn beurt meer van het drinken. Hij klokt
alles weg. Het slot is voor Buñuel en Haneke. (Hoeveel grote regisseurs
kun je in één stukje noemen?) Een laatste grote schranspartij, en een
akelige wending. Alsof de regisseur je een inside joke vertelt die je
volledig ontgaat. Maar hij vertelt 'm góed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten