In
de almanak van de NY Times zijn ze groot fan van Jonathan Demme.
Terecht! Vooral zijn vroege werk is lekker rommelig.
Melvin and Howard
blijft het beste voorbeeld, maar ook Citizens Band is erg gezellig. Feel
good met een traantje. De film werd overigens ook uitgebracht als
Handle With Care. Het gedoe met de titels is niet zo raar, want het
onderwerp is zeldzaam obscuur. Radioamateurs. Geen schlagers, maar
mensen die met elkaar communiceren via de radiogolf. Een soort internet
(Omegle!) avant la lettre. Je kiest een 'handle' en je kan zijn wie je
altijd al wilde zijn. We treffen de gebruikelijke onderwerpen. Nazi's,
religie en dirty talk. 'The only thing I'm wearing right now is a
radio....' Vanuit zijn thuisbasis 'moderate' een gast van in de twintig de
boel. Hij zorgt voor zijn dronkelap vader, en poogt zijn
Gregory's Girl-achtige dinnetje terug te winnen. Zijn broer doet enkel vervelend,
terwijl 'Spider' de dingen net als op de shortwave autistisch perfect wil hebben.
De meeste scenes in dit mozaïekje zijn even ultrakort als de contactjes,
wat soms jammer is. De soundtrack is een belangrijker minpuntje. Er is
één geniaal Bread-achtig themaatje, maar voor de rest is het nogal
pompeus. Past niet bij lage frequenties. (Gelukkig zingt Joe Cocker nog
'You are so beautiful') Maar hé, alle puzzelstukjes vallen op het eind
als een hoorspel in elkaar en de kijker glimlacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten