Iemand moet een keer een film noir maken over het leven van Jean Renoir
onder de titel 'Renoir'. Beetje magisch realistisch citeren uit zijn
oeuvre. La Chienne (vast niet als 'The Bitch' uitgebracht) is zowel
komedie als protonoir, alhoewel toch vooral het eerste. Het materiaal is
op zichzelf wel duister genoeg, iets wat Fritz Lang later bewees in
Scarlet Street, dat op hetzelfde boek werd gebaseerd. La Chienne is dus de femme
fatale, gold digster en hoertje. Haar Paul Dano-achtige vriend zoekt
rijke vrindjes voor zijn meise, zodat hij zelf een dikke kar kan kopen.
(Ja ook in 1931 waren die er al.) Het beste projectje vindt het meisje
echter zelf. Enter Michel Simon. Dé Franse acteur van de thirties, hier
een soort Joost Prinsen. (Een engerd zal ie altijd wel blijven.) Maar
waar hij in
L'Atalante een viezige zeeman speelde is hij nu braaf
kantoorklerkje. De man weet niet wat hem overkomt met zijn 'cocotte'. Dat
hij er een dúrft te nemen is al heel wat, met een bijzonder vermakelijke
feeks van een vrouw thuis. Simon heeft één passie: schilderen. En dat
levert op! Voor de pooier dan... La Chienne is zeker niet perfect, zo
wordt de mooiste twist (de terugkeer van een 'geest') eigenlijk hopeloos
verknald. Maar het kabbelt aangenaam, en het arty Parijs van de
thirties zien is nooit verkeerd, zeker niet op de avond dat men honderd keer Tour vierde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten