Spike Lee's debuut roept
herinneringen op aan Cassavetes' vroege werk. Low budget, zwart-wit, een
flinke portie jazz, en een heel eigen ritme. Seks op de klanken van
tribale drums, maar in beeld gebracht als de Franse nouvelle vague.
Natuurlijk geeft She's Gotta Have It in de eerste plaats een stem aan
'the hood'. Een eigenzinnige Janelle Monae-achtige vrouw heeft 'a
healthy sexdrive' en 'onderhoudt' drie mannen tegelijk. Zíj heeft de
broek aan (alle mannen zijn kleiner dan de dame). Er is de muscle man,
vol van zichzelf en neerkijkend op de ghetto, de funny man (Spike zelf),
en de romanticus. (Een Harry Belinfonte-achtige light skinned negro.)
Dat soort termen worden door Spike echt niet geschuwd, wie is de
zwartste, wie wil er blank zijn, et cetera. Het moge duidelijk zijn dat
de film tegelijkertijd een parodie is op mannen met maîtresses die in
het rondneuken, maar dat van een vrouw totaal niet accepteren. De hele
mikmak wordt pseudo-documentair verteld door de betrokkenen zelf.
Bonuspuntje voor de korte overgang naar kleur, juist op het moment dat
de film expres nep-romantisch wordt! She's Gotta Have It is echter niet
perfect. Na een uurtje is de jus er wel af, en in de paar dialogen merk
je duidelijk een zeker amateurisme. Maar ja, Spike maakte de film met
vrienden en familie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten