Spielberg spielerei, al liet hij een
zetmannetje (Tobe Hooper) op de regiestoel zitten. Het scenario is wél
van Spielberg, en werd door de NY Times terecht omschreven als een
geïmproviseerd kampvuurverhaaltje. Met andere woorden: totale nonsens.
Daarmee is van een spannende horror-film al geen sprake. Meer een spoof,
met onsmakelijk goede effecten. Dan had ik toch nog meer op de
Ghostbusters-mood gemikt. Dat gebeurt in de eerste helft nog wel. Een
gezinnetje woont in een suburban-paradijs (pa is er zelf de makelaar
van) en heeft het goed met elkaar. Ma ligt in 's avonds in bed gewoon
een joint te roken! Dochterlief heeft echter een ongezonde obsessie voor
de tv ontwikkelt, daar waar de 'tv people' (goeie bandnaam) wonen. De wenzens komen naar buiten en beginnen het interieur te verbouwen. Tot groot vermaak
van ma! Dan zet iemand een knop om (en echt van bám) en verandert de
film totaal. De geesten 'ontvoeren' de dochter, en de opgetrommelde
Ghostbusters staan aanvankelijk ook paf. Tot zij op hun beurt een
psychic dwerg-omaatje met de bril van Kim Jong Il inschakelen. Het
éérste einde is een heuse kosmische bevalling, en erg sterk. Het
schijnsel der geesten flakkert er als een filmprojector. Dat er nóg een
einde volgt is vooral typerend voor de chaos, met ook nog een matte
'verklaring'...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten