Elke
Italiaanse regisseur moet een keer die grote Klassieke Oudheid-film
maken, natuurlijk. Pasolini's
Oedipus Rex schiet me te binnen, en
Bertolucci heeft er vast ook wel een. Fellini (nooit te bescheiden om
zijn eigen naam ín de titel te zetten) brengt een Danteske tour de
force, gebaseerd op een ekte ekte oude satirische klassieker. De bekende
Romeinse decadentie. Onthoofdingen, gestoorden, dwergen, deernen en
vreetpartijen. En in de kern: über-gay. Er wordt zelfs een heus
homohuwelijk avant la lettre gesloten. Het 'verhaaltje' is Ullysseaans.
Een onnavolgbare dwaaltocht. Ene Encolpius raakt zijn jongensslaafje
kwijt, en in zijn pogingen het knaapje terug te winnen belandt hij van
de ene in de andere uitzinnige situatie. Grieks theater bij corrupte
politici ('Wat ís een arme man!?'), gerommel in de kajuit van
slavenschepen, 'rants' in het kunstmuseum, en gesjouw met een
hermafroditische demigod. Die laatste passage is
Faustiaans, en bevindt
zich richting het einde als de overdaad aan Alles toch nog wat krijgt.
(Tot dan toe had ik er niets van begrepen, en het er ook niet zo op.) De
demigod sterft. Encolpius krijgt de schuld, en merkt dan dat zijn
'scepter' niet meer werkt. ('En daar was ie nog wel zo trots op!)
Ariadne kwaad en Priapische bordelen bieden ook al geen oplossing.
Gelukkig, daar is 'mijn moeder de negerin'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten