Voor
een karrenvracht aan Oscars genomineerde vroege film van Sydney Pollack.
Hij moet altijd wel het lievelingetje van Hollywood zijn geweest. Toch
is dit behoorlijk avant-garde, vergelijkbaar met Altman, een man die
aanmerkelijk minder prijzen won. 'Horses' heeft diens vormkenmerken,
maar niet het mysterieuze driedimensionale gevoel. Ter verdediging van
Pollack moet worden opgemerkt dat de film van '69 is, dus van namaak is
geen sprake. Het onderwerp is uiterst curieus. Een dansmarathon ten
tijde van de Grote Depressie. Een soort Colonel Parker-kermisstunt. De
uitbater bedenkt zelfs een trouwpartij, op de dansvloer dus hè. Dát
gebeurt uiteindelijk niet, maar de exploitatie is er niet minder om. Een
stuk of vijftig koppeltjes zet het op een dansen en houdt dat wekenlang vol.
(It's a metaphor!) Veel slaaptijd heeft men niet, dus iedereen draait
langzaam door, terwijl de uitbater vaker 'yawzo yawzo' roept dan Royston
Drenthe 'je weet toch' zegt. Altman had hier een echte ensemble film
van weten te maken, maar ondanks de aanwezigheid van een Bruce Dern
richt Pollack zijn aandacht vrijwel volledig op Michael Sarrazin en Jane
Fonda. Beide zijn bijzonder gloomy. Een zekere literariteit kan de film
niet ontzegd worden, zo zijn er Kafkaëske flash forwards, die het
bijzondere einde aankondigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten