Aparte, literaire oorlogsfilm.
Verbaast me niets dat het scenario (van Robert Rossen) op een beroemde
roman werd gebaseerd. (De contemporaine recensies deden dan ook van 'het
boek was beter'.) De actie in A Walk in the Sun is uiterst gering.
Alles is monoloog of dialoog. Veelal uit stilstand ook, als oude
oorlogsfoto's die heel eventjes in beweging komen, om wat te mopperen.
'Waar gaat deze oorlog eindigen? In Tibet?' De eerste twintig minuten
zijn nagenoeg donker. Een platoon landt ergens in Italië. Op de vlakte
aangekomen begint het gesjok, terwijl er af en toe een Duits vliegtuigje
een bom dropt, en er een mannetje met 'butts' wordt achtergelaten. Maar
er heerst toch vooral een omineuze rust. Er zijn zoveel personages dat
er werkelijk geen één echt opvalt. En dat terwijl ze in het intro nog
allemaal uitgebreid per voice-over zijn geïntroduceerd. Daarna volgt een
liedje, zoals de film een paar keer onderbroken wordt door een nogal
pompeuze balladezanger. Het maakt de ervaring nog wat vreemder, maar
echt werken doet dat musical-trucje niet. Aan het eind bereikt het
platoon haar missie-doel. Een huisje bij een brug. Eindelijk treedt er
iemand uit de groep naar voren. Het is sergeant Dana Andrews in
doodsnood. Hij kruipt tussen de bosjes richting het landhuis. 'How long
would it take to crawl around the world?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten