Op de valreep
brachten de golden seventies nog een bijzonder on-Amerikaans linkse film
met zich mee. Het hartverwarmende, maar wel erg degelijke Norma Rae gaat
over pogingen een vakbond te beginnen. En dat is iets voor lefto's en
jews natuurlijk... Het is wél een fijn alledaagse film geworden. Het
intro illustreert de Indiase naai-atelier toestanden. In een 'mill' down
south werken hele families al generaties lang in waardeloze omstandigheden.
Sally Field speelt de Norma, een single mother (en arbeidster) die met haar
grumpy pa en de ganse film zwijgende moeder samenwoont. (Ma is een
beetje doof geworden van de herrie in de fabriek.) Op een dag verschijnt
vakbondsman Paul Rosenmuller (Ron Leibman) ten tonele. Norma Rae is
geïntrigeerd door de slimme ('ya got a lotta books!') en exotische
kerel. 'Wow I've never seen a jew'. Leibman without missing a beat: 'Hi!
How ya doin'!?' Het tweede uur bestaat uit eindeloos stencilen, en
voorzichtige toenadering. Het blijft bij naderen zonder bijten, want in
een wat ondankbare rol figureert ook nog de geweldige Beau Bridges.
Alleen zijn eerste scenes waarin hij Norma het hof maakt brengen
zijn trademark Faberyayo-leipheid. Daarna mag hij op de achtergrond
verpieteren tot Norma met wat melodrama de fabriek op stelten zet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten