Met
de muziek van de man heb ik niks, en daar bracht deze biopic geen
verandering in. Maar als film is ie prima. Vooral het eerste uur dan.
Heb het gevoel dat het een patroon is. Als je een biopic over een bekend
persoon maakt valt diens leven altijd in twee delen uiteen. Het
gedeelte in the public eye en het 'andere gedeelte', meestal ervoor. En
juist dáár kunnen scenarioschrijvers zich uitleven. Denk aan Ashby's
magische film over
Woody Guthrie. Ook hier is de maalstroom van Lucien
Ginsburgs vreemde jeugd verreweg het leukst. Als kind van joodse en
Russische origine (augurken!) gaat hij zelf zijn gele ster halen.
Onderduikend op het platteland maakt hij indruk op de boertjes met het
tekenen van naakte vrouwen. Het moment dat hij vrede sluit met de piano
is prachtig. Pa: 'je speelt 's avonds beter'. Ook het begin van zijn
carrière is nog de moeite waard. Slaapproblemen, musiceren met
oorlogsweesjes, en bovenal de Neus. De demon die Gainsbourg al vanaf
zijn jeugd achtervolgt. Het knappe aan de film is dat je nergens denkt
'wat vreemd'. Maar dan... Succes, veel vrouwen, nog meer sigaretten en
ineens wordt die 'nazi rocker' Gainsbourg flauw provocatief. Met als
uitzondering het Marseillaise-akkefietje, waarin je je realiseert hoe
achterlijk katholiek rechts Frankrijk is. Niet voor niets zijn die
anti-homoprotesten nu nog zo gigantisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten