Vrolijke en uitzinnige smeerboel. Ik
wist helemaal niet dat Jennifer Jason Leigh ooit in een werkje van
Cronenberg had rondgehuppeld! Voeg daarbij 'de'Jude 'in een sci-film dus
prima'-Law, Willem Defoe en Ian Holm en je weet dat het een plezierig
ritje wordt. Terzijde: Ik heb maar één keer met zo'n Wii gespeeld, maar
het 'nu ben ik zelf de controller'-gevoel viel me toen zwaar tegen. Het
was toch vooral willekeurig in de lucht wapperen. In virtuele mindgame
eXistenZ is dat wel anders. Cronenberg en zijn designers hebben zich
heerlijk uitgeleefd in de seksualisering van de gameconsole. Als de
wereld der mensen steeds virtueler wordt, worden computers wie weet
steeds dierlijker. Met controllers in de vorm van Japanse
masturbatie-objecten, verbindingen als navelstrengen én – goed voor negentig
minuten grijnzen – een extra gat om te penetreren. In jezelf. Jude Law
is de computermaagd die niet eens het gat hééft, en daar komt in de loop
van de film op aandringen van Jennifer wel verandering in. 'Your port
can be a bit tight in the beginning.' Uiteindelijk loopt alles
natuurlijk mis en krijg je toch weer die AIDS-vibes en een heus dark
room-sfeertje. Het scenario is niet geniaal, maar wel slim. Het duurt
1/3 film voor we eindelijk de fenomenale wereld mogen verlaten, en de
noumenale waanzin begint. (Eindelijk één met God, de Schepper.) Het
einde goochelt op zijn Paul Austers, en is wel een beetje flauw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten