Zelfs Tati's Playtime
kwam in al zijn geconstrueerde intellectualiteit niet helemaal uit het
niets, natuurlijk. À Nous la Liberté van niemand minder dan René Clair
(uit 1931!) blijkt een overduidelijke invloed. Dat bewijst nog
maar eens dat Clair (van het heerlijke
Le Million) een bijzonder goeie
filmmaker is geweest. Liberté is een hele hoop tegelijk. De
film begint als een gevangenis-musical. Geen dialogen, enkel zang. De
mannen bouwen in de werkplaats speelgoedpaardjes (een typisch vreemd
detail voor de film) en vervolgens wordt er een half-geslaagde
ontsnappingspoging gedaan. Fascinerend minimalistisch in beeld gebracht.
Het is bijna Escher. Met een laatste grote sprong belandt de inmate
buiten. Op een fiets. In de Tour! Komt dat rugnummer op zijn
gevangenispakkie even mooi uit. Hoe geweldig wil je het hebben! Buiten
wordt de film na nog wat mooie stunts almaar maffer. Beide
hoofdpersonages belanden in geheel verschillende rollen in een
grammofoon-fabriek, wat Clair de kans geeft het leven in de fabriek met
dat van de gevangenis gelijk te stellen. Er is een typisch silent
movie-meisje waar men omheen kringelt, en er zijn een hele hoop
Chaplineske lopende band-grappen. (Chaplin jatte ze, volgens sommigen.)
Het enthousiasme nam bij mij wat af, maar het bijzondere denkraam van Clair blijft glashelder overeind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten