Zoals
nagenoeg alle Stephen King-verfilmingen zit ook Carrie vlotjes in
elkaar. De cirkel naar het bloed én het bad is
bijvoorbeeld heel fijn. 'After the blood come the boys!' orakelt de
geflipte reli-moeder van Sissy Spacek. Sissy is als altijd weer heerlijk
outer space. Doodenge ogen. Toch is de film een stuk minder spannend dan
ik me herinnerde van die paar halve keren dat ik 'm als kind zag. Het
is eigenlijk gewoon een highschool-movie. De groepsprocessen rond de
studs, tuts en nerds. 'I just don't have a tuxedo body!' Misschien is er
zelfs nog wat te weinig aandacht voor de persoon Carrie. Ze ontdekt dat
ze telekinetische krachten heeft, maar van enige verwondering is geen
sprake, zoals bijvoorbeeld Matilda van Roald Dahl zichzelf en haar eigen
kracht wél langzaam ontdekte. Carrie 'ontpopt' ook wel een beetje, maar
heeft daarbij toch vooral een Lleyton Hewitt-achtige krullenbol nodig. Hun toenadering
is best schattig. Het schoolfeest duurt heel gewiekst tergend lang,
totdat het martelaars-bloedbad dan toch wordt uitgestort. Alles dat na het sluiten van de cirkel volgt had niet gehoeven van mij, en als er
dan toch nog minuten gevuld moesten worden had ik een nog veel
christelijker einde willen zien. Carrie in
The Rapture. Wat zou Bruno
Demont van deze film vinden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten