Werner
Herzog is overal geweest. Dus ook bij de Aboriginals. Eigengereid,
geïsoleerd, intuïtief, het zijn zaken die de regisseur graag ziet. Toch
is zijn bewondering niet grenzeloos. Af en toe lijkt hij ze zelfs wat
belachelijk te maken. De Aboriginals die in een supermarkt een soort
seance uitvoeren, omdat daar nu eenmaal ooit een droomboom stond. Ze
zijn in conflict gekomen met de mijnbouw, dat een stukje grond wil
omploegen op zoek naar uranium. De bovenbazen bieden de natives een
deel van de opbrengsten. Maar wat willen ze? Een vliegtuig! Het wringt
dus allemaal wel een beetje. Expres natuurlijk. De witteman wordt
evengoed als een idioot voorgesteld. 'You ask too many silly questions',
zegt een Aboriginal tegen het hoofdpersonage. Een reusachtige (en
broodmagere) geoloog, met een cassettebandje van het WK '78. ('Marrrrio
Kempes, Tarrrantini GOOOOL ARRGENTINA!') Hoewel de film fictie is, is hét
moment van de film toch typisch Herzog-docu. Er duikt een excentrieke
bioloog op die smakelijk vertelt over het hoe en wat van de groene mier
uit de titel. In documentaire-stijl werkt de vrij associërende stijl van
Herzog toch het beste, merken we dan. Maar plezierig is het ook nu.
Zelfs de curieuze Bamako-achtige principe-rechtzaak blijft interessant.
Bijvoorbeeld door een shot van twee oude Aboriginals in grijze pakken, met
grijze haren en een grijze (!) huid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten