Een
melodrama, zeker, maar voor een fifties-film ook opvallend hard. Men
gaat er hier op psychologisch vlak stevig in. Zachte heelmeesters maken
stinkende wonden. Bing Crosby speelt 'de GGZ-cliënt', tevens verlopen
ster die het nog één keer mag proberen. In de openingsscène zingt hij
een auditie-liedje. De pianist begint een toon te hoog, waardoor Bing
hem moet onderbreken. Jammer, want het klonk bijna als indiepop! Daarna
schakelt ie over op zijn bekende croon. Qua acteren valt hij verrassend
mee, maar hij wordt dan ook gesteund door twee geweldige scherpslijpers.
Grace Kelly en William Holden. IJskoningin Kelly speelt de country
girl, het degelijke type, dus met oma-bril. Alleen dáárom is de film al
de moeite waard want ze is onbedoeld meer hipster dan ooit. Als de jonge
echtgenote van Crosby benadrukt ze vooral diens zwakke kanten. Holden
weigert die juist in te zien, en is zodoende de good cop. Holden heeft
andere problemen: om te beginnen haat hij alle vrouwen... De musical
zelf is een soort
Our Town (waar Holden ook al aan meedeed) en verder
van geen enkel belang. De film, gebaseerd op een toneelstuk, weet dat,
en zorgt vooral voor spetterende ruzies. Dit is een van de weinige keren
dat de clichématige aanwezigheid van een trauma goed uitpakt én wordt
aangepakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten